متن یادداشت محمدرضا عارف به شرح زیر است:

هنر، زبانِ  انسانِ  باشرافت ، با کرامت و متخلق به اخلاق حسنه،  برای بیان دردها، مصائب ،معضلات و نیز ظرفیت ها و قابلیت‌های جامعه  برای غلبه بر بحران ها و  رهایی از همه ی فروبستگی ها و قید و بندهای تحمیلی  است که  قرائت های ناسازگار با معنویت و عقلانیت بر جوامع انسانی تحمیل کرده اند.

 آنچه توسط هنر و هنرمند منتقل ، منتشر و ارائه و توسط جامعه ادراک می‌شود، ریشه های این موانع و بیماری ها و راه غلبه بر آنها بوده و بسی ارزشمند است.

 آنگاه که  هنرمندی با ادب و آداب هنرمندانه ی خود، نسبت به مسأله‌ای درون جامعه هشدار می‌دهد، نشان از هشدار به عواقب  یک بیماری است که در وجود انسانِ اولین ،«فریاد ناشی از درد» نامیده می شد.جفا در حقِ هنر و هنرمند، جفا در حقِ سنت های اصیل و انسانیِ اسلامی_ایرانی و در تضاد با روحِ این فرهنگ غنی است.

نگاهِ تنگ نظرانه ی باندی و جناحی به هنر و هنرمند به مثابه ی شکستن آیینه هایی است که مصائبِ زیرِ پوستِ اجتماع و ریشه های آن ها را نمایان می سازند. بکار گیریِ ابزارِ  سلیقه‌ و سانسور،  مانع از شناختی درست از ریشه های بحران و غلبه بر آن است.

برخوردِ نامهربانه با «مهرجویی» های ایرانِ  عزیز، راه صواب نیست. هنرمندان و خردمندان را باید قدر شناخت و بر صدر نشاند.

چه زیبا می گوید شاعر معاصر،زنده یاد فریدون مشیری ؛

خرد را، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم
به ‌پیش ِ پای فرداهای بهتر گل برافشانم
چه فردایی، چه دنیایی!
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است…